"Wat zie je in hem"??

"Ik heb geen idee, het verlangen is groot, het verstijft mij en maakt me onzeker."
Dat is wat je zegt en dat is ook wat ik zie gebeuren...Weet je zeker dat dit is wat je wilt?
Dat je je wilt binden of juist alleen emotionele voeding nodig hebt?  Ik hoor je zeggen "ik snap wat je zegt" .

Hahaha snap je het zelf ook???

Uren kletsen we wat af over "werk, mannen, verlichting, verloedering" en zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Zo leuk hoe het is ontstaan en doorgroeit. Zelfs jouw dochter sluit ik in mijn hart en dichtbij komen vindt ik niet meer zo moeilijk. Je weet veel over mijn verleden, heden en ook de toekomst delen we samen. 

Finse sauna, afgezakte handdoek, te kleine witte slippers en een speelgoed geweer. Wie bedenkt zoiets????
Alleen jij begrijpt waar ik het over heb en ik weet zeker dat je alweer je buikspieren aan het trainen bent nu.

Je vroeg me of ik hierover wilde schrijven, gewoon omdat het kan. Op het bankje, een echt wollen deken uit grootmoeders tijd en een vuurpot met een zelf gefabriceerde schoorsteen. Bewust van alles. De sterren, de maan, de dieren, de kou, de geuren en alles wat je opvalt als je zo relax zit. Gek is het dat je je vaak zorgen maakt over dat alles zo ver weg is terwijl het er gewoon is, precies zoals het is…

Vriendschap; Het is fijn om terug te lezen over dat wat je in het dagelijkse leven zo onzeker maakt en als je het terug leest blijkt het heel normaal maar vooral heel bijzonder. Bijzonder omdat je gezien wordt, gewoon zoals je bent met alles wat een “ander” misschien zou afkeuren of al heeft afgekeurd, gewoon omdat ze "jou" niet zien. Nee, ze kunnen je niet zien en of dat nou ligt aan desinteresse, onmacht of angst, eigenlijk maakt het niet uit. Mensen gaan en komen voorbij in je leven, van ieder leer je iets en het geeft je iets of neemt iets af, maar altijd weer komt het verleden zomaar even voorbij en valt het puzzel stukje toch weer in elkaar. Gewoon omdat het past. 

Vriendschap is bijzonder, het geeft je vleugels (wij noemen het "onze propellertjes") het geeft je veel stof om over na te denken, het zorgt voor een zachte landing als je verdrietig bent en geeft je een Six pack van al het lachen. Het lijkt wel een fantastische vorm van Therapie.  

Ik ben blij met deze “therapie” en waarschijnlijk snap je beter als geen ander wat ik bedoel. Daarom ben je mijn vriendin…

Liefs Mech…

Oeps .... ik geloof toch wel dat de volle maan zorgt voor andere energie, energie die kan zorgen voor een tijdelijke disbalans die smeekt om ter plekke opgeruimd te worden.

De volle maan helpt een handje mee om dat los te laten wat al een tijdje meebeweegt,  rommelt en onbewust aanwezig is maar toch heel voelbaar en niet verklaarbaar is. Je merkt het pas op het moment dat het je overkomt, op een moment die je niet had verwacht.

Kortom het overkomt je.

Hoe langer hoe meer merk ik hoe ik naar onze welverdiende vakantie verlang. Hoe langer hoe meer besef ik aan alles dat ik moet loslaten. Loslaten is verleidelijk, iets dat je moet leren, overgeven en overdragen van verantwoording, maar ook de tred waar je inzit om door te gaan, ook met zaken die je niet de voldoening geven die je graag wilt maar wat moet omdat nou eenmaal niet alles leuk is wat je moet doen 

Ik besef mij al snel dat onze vakantie en mijn cyclus samenvallen. Bah nee toch... 

Ik heb 2 vriendinnen, alle 3 een gelijke cyclus die nauwgezet steeds samenviel..Tot het mij een paar maanden geleden opviel dat dat niet meer het geval was maar ik nog steeds keurig in schema. 

Als er iets is dat bij mij altijd strak op schema is dan is het mijn cyclus. Elke maand kan ik de klok erop gelijk zetten. Mijn enige houvast in mijn cyclus die mij toch een groot gevoel van vrouwelijkheid geeft. Iets wat ik daarom gevoelsmatig niet graag loslaat...

Maar goed volle maan...

Ik hoor veel mensen om mij heen mopperen, klagerig doorzagen over van alles en nog wat en ik besef mij dat ik hierin mee ga. Niet in letterlijk gemopper over verschillende zaken maar ik hoor mijzelf zeggen hoezeer ik verlang naar rust, dat ik er nu niets meer bij kan hebben. Ik geef duidelijk weer dat mijn grens bereikt is. Ik voel de enorme frustratie opkomen die mij eigenlijk tegenhoudt om los te laten zodat ik kan genieten van de voorbereiding naar onze vakantie toe. 

Toch ben ik al heel onbewust bewust begonnen met het vullen van mijn koffertje. Alles wat mij kan helpen om te ontspannen gaat erin. Een boek, meditatie ballen, verzorgingsproducten en dat wat je als vrouw elke maand uit voorzorg altijd bij je draagt.  "Bah, moet dat echt in mijn vakantie ? Ik hoor mijn man nog zeggen," laat dat toch thuis, als je het nodig hebt kun je dat daar toch kopen". Op dat moment vraag ik mij af of hij dat voor mij of voor zichzelf zegt, om de pijn te verzachten..niet echt romantisch namelijk als je voor het eerst samen op vakantie gaat, nu de kinderen groot zijn. 

Mensen zijn naarstig op zoek naar mijn bevestiging. "is het werkelijk waar dat een volle maan veel invloed heeft op onze energie?"  Is het echt de bedoeling dat we gaan loslaten? 

Ik kan sinds vandaag alleen maar volmondig zeggen Jaaaa..

Mijn vriendinnen en ik lopen vanaf vandaag weer helemaal gelijk in onze cyclus. 

Loslaten is waar iedereen bang voor is...

Waarom? Loslaten kan zo fijn zijn, zo rustgevend, minder gecompliceerd en vooral verlossend werken,....

Wij gaan volgende week op vakantie en wij nemen mee.....

Liefs Mech...

Lekker uitwaaien aan het meer met een drankje en blote voeten. Hondjes lopen los en kirrende kinderen rennen mij voorbij. Heel bewust geniet ik van het moment en voel de warme zon op mijn huid.

Zomaar wordt ik overvallen,  zomaar voel ik mij heel klein. Waarom ben je zo ziek en zie je er zo goed uit vraag ik mij af...

Een aantal weken terug vertelde je mij hoe bang je bent wat er gaat komen en toch ben je zo sterk. Ziekenhuis in ziekenhuis uit, operatie na operatie en behandelingen volgen elkaar op. Je weet niet wat je staat te wachten en toch ben je ervaren genoeg om te weten wat er komt.

Zuiver in alles wat je doet en bent, vertel je jouw diepste angst. Ik wil er voor je zijn maar het kost mij heel veel moeite besef ik. Gewoon omdat je dit niet verdiend. Jouw ziek-zijn maakt dat we elkaar weer "zien" en weten dat we er voor elkaar zijn.

Ons begin helpt mij herinneren aan waar we voor staan, beleving, dapper, verzorgen, korte lijntjes en kracht.

Nu is het lijntje wel heel kort. Je bent mijn vriendin, collega en meest betrouwbare persoonlijkheid die ik ken.

Van de week reed ik even in jouw autootje achteruit omdat het jou even niet lukte, toen besefte ik Hoe dapper je eigenlijk bent. Net zo dapper als jouw autootje, een automaatje die altijd rijdt maar soms even hapert.

Krachtig als jouw lievelingsdier, een olifant, ik kom ze overal tegen en ik help jouw al jarenlang een handje mee met verzamelen. Deze keer wordt het een roze. ..

Liefs Mech 

Ik heb de zomer in mijn bol, of toch niet...

Zonnestraaltjes, regendruppels en toch wil ik geen regenboog.

Nog geen 4 weken geleden was het zomer, tenminste daar leek het op. Net zoals het klimaat zijn we allemaal van slag. Wat een veranderingen. Zo denk je dat je iemand kunt vertrouwen en zo ben je iemand zomaar kwijt en krijg je toch weer een deuk in je vertrouwen. 

We gaan gewoon weer verder met een jaarverantwoording naar de overheid, de aanbestedingen naar de zorgverzekeraars, dan de uitbreiding met onze nieuwe woonlocatie en dagbesteding in samenwerking met Ervaren dier en dan nog gewoon genieten van alles wat 2016 ons brengt.

Genieten van de lente, mijn allerliefste seisoen en genieten van alles wat zich in mijn leven manifesteerd. Nog geen jaar geleden stonden we aan het begin van een enorme verandering die werd beloond met een echt verdiend kwalitieitscertificaat.

Nu een jaar verder en het lijkt alsof we gewoon weer opnieuw zijn begonnen. De bureaucratie in de zorg maakt dat we telkens weer opnieuw inventief moeten zijn en dat terwijl we dat al zijn. Hoe inventief moet je zijn om de zorg en hulp te verlenen die past bij de belevingsgerichte visie die onze clienten zo waarderen. Steeds wordt het je moeilijk gemaakt en moet je uitleg geven over alle veranderingen. Waarom is een erkenning, een kwaliteitskeurmerk, een mooie instelling en tevreden clienten niet genoeg om gewoon door te gaan met waar we mee bezig zijn. Ik begrijp er niets meer van. Onze visie die zorgt voor minder lijntjes, minder zorgkosten en alles onder één dak, moet elk jaar zichzelf opnieuw bewijzen. 

Ik ga gewoon weer afgesloten, in een rustige ruimte, het liefst met een zonnentje door het raam, mij concentreren op dat wat ik elk jaar weer herhaal. Genieten van alles wat op mijn pad komt, genieten van de mensen om mijn heen en de liefde die ik voel.

Wel vindt ik het erg belangrijk om te blijven voelen, voelen wat er allemaal is en zo ook weer weg kan zijn. Onze vriend is er tussen uit geknepen, zomaar gestopt met leven, zomaar gestopt met genieten..Verbijsterd laat je mijn vriendinnetjes achter..  Je wordt gemist, maar jouw vriendschap vult onze harten die je achterlaat.. Jij bent onze regenboog..

Wauw wat een gevoel..Ik ben geraakt, diep geraakt door wat een dier met je kan doen. Gisteren mocht ik een middag mee lopen op een prachtige landelijke locatie, vlak bij..

Ik mocht ervaren wat een kinder paardenmiddag inhield, de manier van omgang met de dieren en hun reacties terug. Ongelofelijk dat het zo kan werken. De dieren komen uit hun zelf, zijn ontzettend lief en toch zo zichzelf.

Hoezo een Bit in hun mond, hoezo een rijzweep..Bij deze zorginstelling voor jeugd worden er o.a dieren ingezet om te spiegelen, bewustzijnverhoging te bewerkstelligen en om mindfull te genieten. 2 puper meiden helpen mee om de paarden mooi te maken, ze lopen naast de paarden tijdens de rit in het natuurgebied.

Het mooie voskleurige paard kwam dichterbij, hij snuffelde wat en legde zijn mooie hoofd even kort tegen me aan. Hij maakte uitzichzelf contact. Niet omdat het moest maar omdat hij dat deed. Ik voelde mijn neiging om hem aan te raken, voelde dat ik hem wilde knuffelen maar wachte af. Hij kwam weer en zijn oortjes stonden vooruit.

Kinderen van verschillende leeftijden waren allen op hun eigen manier met de paarden bezig, ook het "pipi langkous" paard mocht mee. Een onstuimig hoofdje met allemaal stippels verraadde zijn eigenzinnigheid. Zijn "Baasje", een twee en half jarig meisje en hij waren echt vriendjes. Dat zag je niet alleen maar je voelde het. Een ander meisje, ogenschijnlijk wat lager in zelfvertrouwen, paradeerde trots op het "pipi langkous"paard, ook stapte ze af voor wat grondwerk( zo heb ik begrepen). Ontstuimigheid, trots, vriendschap en vooral hier en nu, maakt dat de verbinding duidelijk voelbaar is. De voskleurige hengst was zachtaardig van karakter net als het meisje wat voor hem koos. 

Borstellen, vlechten, knuffelen, praten, nonverbal contact, wandelen en een prachtig natuurgebied. Meer heb je niet nodig. Zelfvertoruwen wat groeit, zie je gewoon gebeuren. 

Mindfull met Paarden. Wat een ervaring, dit wil ik vaker...